DOOD SPELMOMENT

Zappend zie ik beelden van de aankomst van een voetbalelftal bij een hotel. Prachtig beeld.
Dan stappen ze uit de bus met enorme koptelefoons op hun meestal kaalgeschoren koppen. En je zou dan willen weten naar welke muziek ze luisteren. Als ik een gok zou moeten doen, schat ik hun muziek in op hard en agressief. Maar dat kan een vooroordeel zijn natuurlijk.

Dan hun ogen. Wezenloos. Dat kunnen voetballers ook als geen ander, ze kunnen heel mooi wezenloos kijken. Die starende blik in het niets. Die volledige desinteresse in het onbenullige leven buiten een veld.
Sommigen trekken een koffer op wieltjes achter zich aan. Ik wed, volgepakt met computerspelletjes, vechtgames, dat soort dingen.

Dat mechanische lopen naar de hotelingang. Niemand kan beter mechanisch en levenlozer naar een hotelingang lopen dan een voetballer. Het schijnt dat ze daar zelfs niet op hoeven te trainen.
Pas vlak voor de wedstrijd komt er een bobo die de sleuteltjes op de ruggen van de voetballers opwindt.
Dat is een mooi moment, dat opwinden. Vanaf dat moment verandert alles in het hoofd van de voetballer.
Dan zie je ze, vlak voor de wedstrijd begint, vol leven het veld oplopen en in de rij gaan staan om naar een volkslied te luisteren.

Dan zie je ineens een stel figuren die je normaal gesproken alleen in de isolatiecel van een streng beveiligde inrichting aantreft.
Er staan een paar kerels tussen die kijken alsof ze er niet mee zitten elkaar straks met een blok beton de hersens in te rossen.
De meesten hebben zich van boven tot onder laten onderkliederen met een tsunami van tatoeages. Het enige wat nog ontbreekt is een bot door de neus.
Tijdens de wedstrijd slaan ze elkaar voortdurend met hun ellebogen de hersens in. Of schoppen elkaars kruisbanden aan gort.

Vooral die ellebogen. Niemand beseft beter dan een voetballer wat de functie is van een elleboog. Ellebogen zijn speciaal gemaakt voor voetballers.
Nu zie ik het weer gebeuren. Twee voetballers springen omhoog naar een bal en beiden plaatsen ze zeer professioneel de ellebogen op elkaars neuzen. Dat beeld blijf je bij.
Dat wil je eindeloos in de herhaling zien.
Ze liggen allebei voor dood op de grond. Misschien zijn ze wel echt dood.
Niemand die er wakker van ligt. Het spel gaat door en er wordt gescoord.

‘Tsja, dat was een doelpunt uit een dood spelmoment,’ hoor ik een trainer na de wedstrijd uitleggen.
Hij meent het…Dat kun je zien.
Je schrikt ervan.
Maar je accepteert het, want het is voetbal….