BOKKENNICHT

In de eeuwen der eeuwen… besluit de Priester zijn gebed en hij zwaait met een kwast over de kist.
In de eeuwen der eeuwen! God mag weten waarom zulke gebeden steevast worden afgesloten met zinnen als deze. Er lijkt geen logica in te zitten. Laat staan dat iemand mij kan uitleggen wat je je daar bij zou moeten voorstellen.

Het is winderig op het kerkhof.  De Graven liggen in lange rijen naast elkaar opgesteld. In rotten van zes,  zou je cynisch kunnen opmerken. Niet alle graven liggen,  er zijn er ook die stààn. Dat zijn de duurdere waar mensen met een lage verzekering niet voor in aanmerking komen. Mensen met een lagere verzekering hebben ook een lager graf.  Een steen moet je zelf maar uitzoeken.
Gek genoeg staan tussen de dure graven wel een paar goedkopere.  Om aan te geven dat standverschil ophoudt bij het kerkhof wat maar ten dele waar is,  want waarom zijn de graven dan niet allemaal van dezelfde allure.
Tussen de rijen graven lopen keurig aangelegde paadjes van kleine kiezelsteentjes.  Er staan heesters en coniferen. Maar ook planten en bomen die mij onbekend zijn.

De priester doopt zijn kwast nog maar eens in het water en prevelt iets vaags over “en hij zal rusten in de armen van de heer.” Met krachtige armbewegingen zwaait hij de kwast heen en weer en het water sproeit her en der over het graf. Dat water beschermt de overledene heb ik mij laten vertellen en ik vraag mij af of ook ik beschermd word gezien het grote aantal druppels die door de opkomende wind mij ten deel vallen.
Waar de overledene precies tegen beschermd moet worden is mij niet duidelijk,  tenzij de priester toch niet helemaal gerust is over “het rusten in de armen van de heer”  en hij zich met de kwast wil indekken tegen de onzekerheid daarover.

De ceremonie wordt afgesloten met cake en koffie in een zaaltje achter de kerk.
De stemming is redelijk opgewekt,  maar niet vanwege de kwaliteit van de cake want die is weer zodanig dat je uiterst voorzichtig moet slikken. Het is bij dit soort cakes namelijk niet ondenkbeeldig dat men, bij iets te wilde slikbewegingen, de luchtpijp belemmert en zodoende de kans bevordert dat de priester weer aan moet treden nog voor hij zich van zijn begrafenisjurk heeft kunnen ontdoen.

Nee, dat de stemming onderdrukt vrolijk genoemd mag worden heeft te maken met de leeftijd van de overleden man. Die is toch nog vijfennegentig jaar geworden. Het is de vader van mijn buurman. Hij woonde een tijdje in bij zijn zoon toen hij wat slechter ter been werd.
Een buitengewoon aimabel man.  Heel anders als zijn zoon die de gewoonte heeft altijd alles in het seksuele te trekken.
Zo heeft hij geen kopieerapparaat maar een “copuleerapparaat”.
Hij staat ook nooit in een file maar in  “een Frans meisje”  en mannen met snorren zijn pratende kutten.  Zulke dingen dus.  Heel anders dan zijn vader, die uiterst beschaafd was.
Zijn dood is dus eerder een verlossing dan een ramp.

Over de duivel gesproken, de buurman komt bij mij staan en biedt mij  “een bokkennicht”  aan.  Uiteraard bedoelt hij daar een bokkenpoot mee.  Zo’n koekje waar aan beide zijden chocola aan is vast gemetseld.
Ik condoleer hem en hij geeft mij een rouwkaart.  ’Hier heb je wat rauwkost hahaha’,  zegt hij.  Die had je nog niet gehad.’
Ik negeer zijn geouwehoer en lees de kaart: ”toch nog onverwacht is op vijfennegentig jarige leeftijd……’’
Overdenkend of je over onverwachts kunt spreken als je dood gaat op je vijfennegentigste neem ik een hap van mijn bokkenpoot en voel links boven iets breken terwijl buurman vraagt of ik wel besef hoeveel werk het nog was om al die etiketten te “likken”.  Hij grijnst als hij dat zegt en ik vraag mij af waarom de verkeerde altijd eerder doodgaat….