EEN GITAARSPELENDE STOKSTAART ONDER MIJN RAAM!

Verdomd als het niet waar is, er staat een gitaarspelende stokstaart onder mijn slaapkamerraam.
Eerst denk ik nog, wat doet dat beest hier in het holst van de nacht. Let wel, ik denk NIET: ”Jezus, dat kan helemaal niet, een gitaarspelende stokstaart.” Nee, ik ben mij, hangend uit het raam, in mijn nagenoeg blote reet, doodleuk aan het afvragen wat dat beest hier doet!

Dat is toch raar? Je zou toch verwachten, wanneer je om klokslag twee uur een stokstaart onder je raam gewaar wordt, dat je dan van angst en afgrijzen je bed zou induiken, de dekens over de kop trekken en denken; morgen maar eens iets minder alcoholische versnaperingen nuttigen.
Dat doe ik allemaal niet. Ik kijk en probeer hem te plaatsen. Eerst denk ik nog dat het Frans Bauer is want daar lijkt hij in de verte wel op. Daarna Vader Abraham want zijn spel klinkt even vals. Als ik beter kijk zie ik dat hij iets bekends heeft.
Ik meen dat ik hem eerder gezien heb bij de HEMA.

Daar stond hij op het punt, stickers te plakken op een nieuw binnen gekomen serie Mickey Mouse bekers. Ik herinner mij nog dat ik toen op de afdeling steunkousen stond te zoeken naar een veterkorset voor mijn slecht ter been zijnde overbuurvrouw met staar in haar neusgaten.
Dat laatste is niet zo gek als je bedenkt dat ze altijd met haar neus kijkt.
Zelf zat die buurvrouw buiten in haar scootmobiel te wachten omdat ze met dat mobiel de HEMA niet in kon. Ze probeerde het nog wel in eerste instantie, maar nadat eerst het zijpaneel van de draaideur afbrak en na de tweede poging een toegesnelde bedrijfslijder bijna onthoofd werd, gaf ze ontmoedigd de pijp aan Maarten die deze overigens in dank accepteerde.

Daar stond ik dus met een diarree- kleurig veterkorset in mijn handen, terwijl buiten een tumult losbrak alsof er een scootmobiel werd gelanceerd, toen ik die stokstaart een doos Mickey Mouse bekers zag open trekken. Zodra hij die tering Mouse op die bekers zag staan begon hij wild met die bekers om zich heen te gooien. Zoiets zie je niet vaak kan ik je melden. Ik heb het één keer eerder gezien, in de jaren zestig bij een optreden van het Deense 12-jarige duo Jan&Kjeld, toen een dik jochie van tien zijn slipje naar de boys gooide. Daar stond ook zo’n Mickey Mouse kop op.

Achteraf bleek het geen jochie van tien te zijn maar de toen nog jonge Patricia Paay die daarna, middels honderden botox-behandelingen en maagverkleiningen, een gunstiger toekomstbeeld trachtte te creëren. Nou, we kennen allemaal het resultaat. Overigens bleek ze toen al helemaal uit haar plaat te gaan voor toyboys, maar dat terzijde.

‘Lukt het,’vraag ik aan de stokstaart.’
‘Ik mag niet knagen,’grijnst hij.
‘Als ik je een tientje geef, rot je dan op?,’ probeer ik het valse gitaargepingel te overschreeuwen.
De stokstaart stokt even: ’luister, lul, dit nummer wat ik nu zing heb ik zelf geschreven, ja! En de rest heb ik getypt. Dus beledig mij niet, je weet wat ik met die Mouse bekers deed..’
Hij kijkt mij afwachtend aan; ’Luister mislukte marmot, weet jij het verschil tussen een ui en jouw gitaar?,’vraag ik vriendelijk.
‘Nee,’ zegt hij
‘Ik ga huilen als ik een ui doormidden snijd, maar als ik jouw gitaar doorsnijdt, ga ik lachen.
Hij gooit de gitaar naar boven. Er staat een Mickey Mouse kop op. En het stinkt naar ui.

Tijd voor koffie. Liters koffie….