LOOK AT MOTHER NATURE

Mijn medewerker, meneer Froc, zit een tikje bedremmeld naast mij in de auto. Maar ik zeg niets. Hij komt zelf wel. Hij haalt iets uit zijn zak: ‘Ik heb een MP3 speler gekregen van mijn vriend,’ zucht hij terneergeslagen. Hij zit met het ding in z’n handen te draaien. ‘Ik zou niet weten hoe je hier muziek op moet krijgen,’ zegt hij. ‘Mijn vriend heeft er iets opgezet. . Ik kan geen wijs worden uit die onzinnige technische termen. Bovendien passen mijn vingers niet op die belachelijk kleine lullige knopjes.’

Argwanend om zich heen loerend, doet hij de oordopjes in zijn oren en drukt op de playtoets waarna de muziek oorverdovend door zijn hoofd en de auto galmt. ‘Ik ken het nummer niet,’ schreeuwt hij boven het lawaai uit. ‘Iets van mijn vriend waarschijnlijk.
Ik had hem gevraagd de Stones erop te zetten. En Cuby. En ook the Doors. Ik houd van bejaardenrock. In plaats daarvan hoor ik nu een jochiesbandje dat waarschijnlijk bij dat infantiele Idols al in de eerste ronde eruit lag maar tegen beter weten in toch een CD heeft gemaakt.
Hoe ga je in Godsnaam naar het volgende nummer?? Ergens een knopje indrukken op de MP3, denk ik? Weet u waar dat knopje zit, meneer Paco?’
‘Ja hoor, meneer Paco heeft voor alles een oplossing, meneer Frock.’

Dus sla ik rechts af een landweggetje in en stop halverwege een weiland. Het jochiesbandje is aan het tweede nummer begonnen. Een cover van Crosby, Stills en Nash, dat ze volkomen verneukt via meneer Froc’s MP3 de polder in rochelen.Ik ril.
Ik draai het raampje open, ruk de dopjes uit meneer Froc’s oren en smijt de MP3 in een kwak halfvergane koeienstront in een wei.
Een boer met een emmer in z’n hand vraagt “woar oe mee bezig ies”.
‘Whatever!,’ roep ik nijdig terug en de boer wijst op zijn voorhoofd…
‘Waarom doet u dat, meneer Paco? Waarom gooit u mijn MP3 in dat weiland?,’ vraagt meneer Frock met opengesperde ogen. ‘Daar zit geen logica in.’
Ik wijs hem op het gapende gat waar ooit mijn autoradio zat: ‘Zie je dat,meneer Frock?’
Meneer Frock schudt zachtjes zijn hoofd.
‘Komt omdat er ooit iemand op de radio een song van Neil Young verkrachtte in een soort trance stijl. Dan word ik nijdig, meneer Frock. Dan ga ik slopen en ervoor zorgen dat ik nooit meer zoiets hoef te horen. Vandaar.’

Ik keer de auto en rijd weg maar hoor een natte plof op de achterruit. Een hoop stront zo te zien. In de spiegel zie ik de boer met zijn vuist schudden. Dus steek ik mijn hoofd door het raampje en roep beleefd, Oat Moarn terug.
De auto sputtert en ik zie de boer naar een tractor rennen.
‘Neil Young?, vraagt meneer Froc. ‘Was dat niet die zanger van Look at mother nature on the run in the nineteen seventies?’
‘Klopt als een tractor, meneer Frock en nog helemaal toepasbaar op 2011,’ wijs ik op de boer die nu met een zeis in zijn hand en met een rooie kop zijn tractor beklimt.
Mijn auto houdt ermee op…