FIEMEL

Samen met de vrijeradicaal Ab en medewerker de heer Froc zit ik in de auto op weg naar een client.
Meneer Froc vraagt vanaf de achterbank om welke klant het gaat.
‘Geen idee, meneer Froc,’  zeg ik opgewekt.  ‘Ik heb alleen zijn hobby onthouden.  Daar had hij het over aan de telefoon.  Het heeft iets te maken met het fabriceren van houtskookrubbings van grafzerken. Help mij eraan te herinneren dat ik hem er naar vraag.’
Ab zet een cd op.  Zestiger jaren shit maar dat zeg ik niet.  Ab rijdt.
‘Kan die kolereherrie uit?,’  vraagt meneer Froc vanaf de achterbank’

Dus zet Ab de muziek op stadionsterkte. ‘Dit is Wooly Booly van Sam the Sham and the Pharaos, Froc. Heb je niet opgelet op school?’
Ab begint hard mee te krijsen.  Hard schreeuwt hij Wooly Booly!!!:
‘Heb je dat, Froc??,’  schreeuwt hij dan nog harder,  over de muziek heen.  ‘En nu allemaal tegelijk!!’
Meneer Froc zucht en doet zijn jas uit waardoor wij geconfronteerd worden met een fel rood Noors vest en Sam the Sham twee noten overslaat.’
“Luister meneer Froc,’  zeg ik vriendelijk.  ‘We zijn op weg naar een klant,  ja.  We zijn, en dat benadruk ik hierbij,  niet op weg om ergens te poseren voor een Noors breipatroon.’

Meneer Froc zucht weer en vraagt of wij een pepermuntje willen terwijl Ab de radio op een politiek debat afstemt.
‘Ik wil geen pepermuntjes, Froc,’  zegt Ab.  ‘Wij zijn al genoeg verplicht een hoop te slikken, op een gegeven moment proef je het niet meer, vooral niet de uitspraken van politici,’  en hij knalt de cd weer aan.  Klef Richard nu. The young ones.
Jezus!
Froc zwijgt even en zegt dan:  ‘er bestaat een woord voor jou, meneer Ab.’

Ab heeft er genoeg van. Wij rijden door een wijk ergens in een plaats die Fiemel heet. Godbewareme.
Een straat met flats met rare balkons.  Mensen die thee drinken op balkons met uitzicht op mensen die op andere balkons thee drinken. Waar gaat het nog over.
Ab stopt bij een dameskapper en wij stappen uit.
Binnen bestelt hij een portie matseballen en gehakte haring op een bedje van geraspte mierikswortel.  Weer die humor van Ab.  Hij zou zalen kunnen vullen.
De kapster kijkt onbewogen naar Ab: ‘U heeft een ouwemannenlucht om u heen hangen, wist u dat? ,’  zegt ze dan.  ‘Het ruikt naar beschimmelde zemelen.’
Ab zwijgt even. Verslagen op woorden in Fiemel. Yes!  Dan lacht Ab en vraagt of er ergens hier in Fiemel een snackbar is.
Kapster trekt haar neus op: “Dat hebben we wel,  ja maar laat die man daar,’  en ze wijst op meneer Froc, ‘ zijn kamelendekje uittrekken want de snackbar eigenaar is allergisch voor de meur die er vanaf komt. En die grijze vlekken daar, op zijn mouw, zijn dat vlekken waar je over moet biechten?’

Ab zwijgt.
Meneer Froc zwijgt.
Daarom vraag ik aan de kapster of zij toevallig weet wat houtskoolrubbings voor grafzerken precies is.  Ja, je moet iets!
Ze reageert meteen.
En ik zwijg.
Fiemel.                                                                                                                                                                                                                                                                                               Jezus!